Toprak Ana - Cengiz Aytmatov

  Nereden başlasam yinede bilemedim bu incecik kitabı anlatmaya. Ne denir ki? Nasıl anlatılır? Ama bir şekilde başlamam lazım.

     Kitabı çok beğendim. önceden yarısına kadar okuyup bırakmıştım. O zaman idrak edememişim içinde anlatılan aşkı aşktan daha önemli olan savaşı ve barışın gerçek gözcüleri olan halkın. Savaşı anlatan Bir Kırgız Kadını nasıl olur sizce? Çok uzakta aramayın Vatanımızın Toprağında da vardı var var olacak. Çalışkan, sevmeyi bilen her zorluk karşısında sabırla bekleyen, göz yaşlarını toprağa akıtan Analar, "Topraktan geldik yine toprağa döneceğiz" diyen analardır.
    
    Gerçek emekçiler analardır. Kitaptan anladığım büyük bir ayrıntıdır. Tolgunay bir Kırgız kadınıdır ancak onu bugün Anadolu'da Türkmen topraklarında ve bir çok Türk Devletinde görebiliriz. Hatta Dünya'nın çoğu yerinde 

    Dram ve birazda tarih kokan bir kahraman Ana'nın öyküsüdür. Sevgisi sonsuz olan, saygı duyduğum gerçek(!) bir emekçidir.



    Savaşın bir kadın üzerinde tahribatını ve kadınların yine de  halktan memnun olduğunu anlatıyor. 
   
   Cengiz Aytmatov'un önemli eserlerinden Kendisi Türk Dünyası'nı dünyaya tanıtan yazar olarak adlandırılıyor.Eserlerini yalın bir dil ile yazmış ve hiç kimsenin hatırlamak istemediği 2. Dünya Savaşını konu alıyor. Tarihe merakınız varsa okumanızı tavsiye ediyorum :)

İşte kitaptan bana damlayan bir kaç kelam:

    Düşündüm, bir dal nasıl ağacın parçasıysa, bir ananın mutluluğu da halkın mutluluğundan bir parçadır. Hayat katılaştırdı yüreğimi, ama gene de böyle düşünüyorum. Ben hala ayaktayım, halkım yaşıyor çünkü.’


Birlikte yürürken gözümüzde bütün dünya değişirdi ve biz bir masal aleminde yüzerdik. Ve, her tarafı sürülmüş boz toprak, dünyanın en güzel tarlası olarak görünürdü bize...

Ey zafer! Seni ne kadar ama ne kadar bekledik! Aramıza hoş geldin zafer! Merhaba, göz yaşlarımızı bağışla. Aşirali’in göğsüne başını koyup ellerine sarılarak “Nerede benim Kasım’ım nerede” diye çırpınan Aliman’ı hoş gör. Hepimizi bağışla ey zafer. Bunca kurbanlar verdik senin uğruna. “Benimkiler nerede?”, “Oğlum nerede benim” diye yükselen seslerimizi, acılı çırpınışlarımızı bağışla. “Üzülmeyin hepsi dönecek.” Diyen Aşırali’yi de bağışla. Aşırali’yi kucaklayıp öperken oğullarımı, Svankul’u düşünüyorum hep. Bir tanesi bile dönmedi. Beni bağışla ey zafer.


İyilik sokakta bulunmaz, insanlardan öğrenilir.

Yeri gelmişken, benim anladığım gerçek mutluluğun da bir rastlantı sonucu olmadığını, yaz yağmuru gibi birden bire başımıza düşmediğini söylemeliyim. Gerçek mutluluk, yavaş yavaş, azar azar gelir ve bu bizim hayata bakış açımızla, çevremizle, çevremizdekilere karşı davranışımızla doğrudan doğruya ilgili ve orantılıdır. Mutluluk, birbirini tamamlayan ufak tefek şeylerin birikmesinden doğuyor.

Söyle bana ey Toprak Ana, insanlar savaşsız yaşayamazlar mı?

 Analar yavrularını yaşamaları için doğurur.

Çiftçi ektiğini biçebildiği zaman mutluluğa kavuşmuş olur.

Savaş kanlı çizmeleriyle insanları kırk yıl çiğneyip ezebilir, onları öldürebilir, her şeyi yakıp yıkabilirdi ama, insan denen varlığa baş eğdiremez, değerini düşürüp onu gerçek anlamda mağlup edemezdi.