Şeker Potakalı- José Mauro De Vasconcelos

    Bir türlü anlamam bu tip kitaplar neden ama neden çocuk kitabı olarak satılıp yetişkinlerin okunması istenmez. Anlayamıyorum. Nasıl anlayabilirim ki? Söyler misiniz? Çünkü istemezler insanların aydınlanmasını o yüzden Masal kitaplarıyla birlikte satılırlar. Çocuklar bu tip kitaplar okumasın demiyorum . Herkes okusun kitapları yaşa göre kategoriye ayıran ve bundan kazanç sağlayan zihniyetin karşısındayım. 
   Evet birazcık öfke kustuktan sonra kitapla ilgili yorumuma döneyim. Kitabı çocukken okumuştu. Şimdi 18 yaşında yeni yetme bir genç olarak okudum. Bu tip kitapları ara ara dönüp okurum. Bu tip okumalar bana yıllar içinde ne kadar değiştiğimi gösteriyor. Aynısını yapmanızı sizlere tavsiye ediyorum. Şimdi sizlere şu an ki düşüncelerimi paylaşmak isterim.


   Bu kitapta yaramaz bir çocuğun yaptıkları anlatılıyor. O kadar yaramaz ki  o kadar sevimsiz ki ( her çocuk sevimlidir) tanıdığı herkes ona "Şeytanın Vaftiz oğlu" lakabı ile hitap eder. Ayrıca kahramanımız okulda başarılı bir öğrencidir.

Kitapta psikolojik ve fiziksel şiddet birlikte işleniyor. Bir çocuğa yapılan şiddet türlerini...Belki de çevremizde de vardır şiddet gören çocuklar ailesinden ve çevresinden. Ayrıca insanların yoksullukları da işlenmiş. Fakat yüreğiniz ve hayal gücünüz geniş ise bu ne kadar sorun olabilir ki? Mutlu olmak için. Fakat kayıplarınız yine de olacak tıpkı Zeze'nin yaşadıkları gibi ..

 Kitabı okumanızı tavsiye ediyorum. Eğer okuduysanız yeniden okumanızı tavsiye ederim :) 

İşte bir kaç alıntı.


 "Daha çok anlat” dedim.
“Hoşuna gidiyor mu?”
“Çok. Elimden gelse seninle sekiz yüz elli iki bin kilometre hiç durmadan konuşurdum.”
“Bu kadar yola nasıl benzin yetiştiririz?”
“Gider gibi yaparız." ''

'Hepimiz büyüktük. Küçük küçük parçalarla, aynı üzüntüden payını alan büyük ve hüzünlü kişiler.''

Masalın nerede bittiğini, hayatın nerede başladığını fark edemiyorum. Bazen suratıma garip bakıyorlar, o zaman uyanır gibi oluyorum."

''Kimseden hiçbir şey beklemiyorum. Böylece hayal kırıklığına da uğramamış oluyorum.''

"Şimdi acının ne olduğunu gerçekten biliyordum. Ayağını bir cam parçasıyla kesmek ve eczanede dikiş attırmak değildi bu. Acı, insanın birlikte ölmesi gereken şeydi. Kollarda, başta en ufak güç bırakmayan, yastıkta kafayı bir yandan öbür yana çevirme cesaretini bile yok eden şeydi."

Onu yüreğimde öldüreceğim, artık sevmeyerek.''

"Bir şey daha var; küçük şeker portakalı fidanını hemen kesmeyecekler, kesildiğinde de sen çok uzaklarda olacaksın, fark etmeyeceksin bile."
Hıçkırarak bacaklarına sarıldım .
"Bu artık bir şeye yaramaz, baba; hiçbir şeye yaramaz..."
Benimkiler gibi yaşlarla dolan gözlerine bakarak bir ölü gibi mırıldandım: 
"Onu kestiler bile, baba; benim küçük şeker portakalı fidanım kesileli bir haftadan çok oluyor."

''Sessizlik içindeydi her yer, ölümün kadifeden ayakları gezinir gibi. Ve ben, yaşamaya hükümlüydüm; yaşamaya!''

+ Nen var Zeze?
- Hiç. Şarkı söylüyordum.
+ Şarkı mı söylüyordun?
- Evet.
+ Öyleyse ben sağır olmalıyım.

"İnsanın içinden de şarkı söyleyebildiğini bilmiyor muydu yoksa? Bir şey demedim. Bilmiyorsa bunu ona öğretmeyecektim."

"Uyuyalım. İnsan uyudu mu her şeyi unutur."

''Destedeki bütün kartları öğrenmiştim. Ama valeleri pek sevmiyordum. Nedendir bilmem, kralın uşağı gibi bir görünüşleri vardı!''

''Adamcağız kollarını açtı, beni göğsünde sevgiyle sıktı. 'Ağlama yavrum!' dedi. 'Hep böyle duygulu bir çocuk olarak kalacaksın, pek çok ağlama fırsatı bulacaksın hayatta."

"İnsan yüreğinin, bütün sevdiklerini içine alabilmesi için çok büyük olması gerektiğini bilmelisin."

'- Xururuca!

+ Ne var?
- Ağlamak kötü bir şey mi?
+ Ağlamak hiçbir zaman kötü değildir, budala. Neden sordun?
- Bilmiyorum, bir türlü alışamadım. Sanki yüreğim boş bir kafes...''

''Hayata uzaktan bakarak ilgisizliğimde yitip gitmiş gibiydim.''